Helderheid en schijnbare eenvoud zijn stijlfiguren geworden in de architectuur en dat gaat verder dan de modernistische utopie die begon bij het ‘less is more’ van Ludwig Mies Van Der Rohe in de jaren 20. Er lijkt sprake van een verlangen om de ruimte te bevrijden en de grens tussen woning en tuin uit te vegen. In Casa La Cañada bij Valencia pakt de Spaanse architect Ramón Esteve uit met een onbevangen minimalisme. Zijn villa is zowel perfect opgenomen in de omgeving als voldoende goed ingericht om er de ‘schoonheid van bijna niets’ naar waarde te schatten. De schaarse meubelen bepalen de ruimte, binnen en buiten, krachtig en elegant. Ze zijn afkomstig uit de collecties ‘Casilda’ en ‘Cottage’, ontworpen door Esteve zelf, voor de Italiaanse uitgever Talenti Outdoor Living.
Hoewel hij dat etiket weigert, behoort Ramón Esteve tot de ‘uitgepuurde’ school die elk idee van overbodige ornamentiek van de hand wijst. De ambitie is om een idee van de zuivere schoonheid van een volume, vorm of materiaal over te brengen. Veel beton, hout en natuursteen, dus. Het vierkante grondplan van de eigentijdse villa is georganiseerd rond een patio die als een Romeins atrium de verschillende ruimten van de woning visueel met elkaar verbindt. Om het horizontale karakter van de woning zonder verdiepingen te benadrukken bevinden hal, salon, keuken en eetruimte, slaap- en badkamers zich zonder uitzondering op hetzelfde niveau als tuin, terras en zwembad. Alleen de dienstvertrekken steken onder de grond, verlicht en geventileerd via een klein, lager gelegen binnenkoertje. Hier geen ingewikkelde technologische isolatiesystemen, maar een samenspel van luifels, uitspringende muren, halfoverdekte terrassen en richtbare houten schermen, om beschermd tegen de felste hitte, toch zonlicht binnen te laten.
Nog een sterk punt van de architectuur van Casa La Cañada betreft de ‘omkadering’ van de verschillende ruimten. Er zijn deuren noch tussenwanden of andere onderbrekingen. De interieurs lopen buiten door en de blik dwaalt gemakkelijk af naar de verten van de tuin. De overzichtelijke indeling van de op maat gemaakte keukenmeubelen, een realisatie van Ramón Esteve Estudio, lijkt net als in het salon te beantwoorden aan het gebod: ‘hou het simpel’ … maar niettemin superchic. Het gevoel van vloeibaarheid wordt nog versterkt door de keuze voor XXL-vensters met uiterst ranke metalen kozijnen. De schuiframen verdwijnen helemaal in de wanden en slopen zo de grenzen, waardoor ze de woning helemaal opengooien.
Het interieur dompelt ons onder in een wereld van licht en een helderheid van lijnen die krachtig de ruimte indelen. Kubistisch geïnspireerde, duidelijke volumes volgen elkaar op. Ook in de decoratie is er niets dat schuurt. Drempelloos en zonder valse noten gaat het, als in een loft, van de ene ruimte naar de andere. Van de keuken naar de eetkamer. Van het zwembadterras terug naar het salon. Van de living naar de slaapkamer. De gladde betonnen vloerbekleding oogt als een spiegel, waarin de realiteit van het huis te zien is. Waar muren horen bevinden zich de immense ramen die de woning met licht overspoelen en de begrenzing verschuiven. Het raakvlak tussen binnen en buiten werkt als een aanvullend onderdeel van de doordachte inrichting.
De master bedroom oogt sober en licht en voelt ook ’s zomers altijd fris aan. Ze geeft uit op een schaduwrijk zonneterras en is verbonden met een ruime badkamer, die beton prachtig vermengt met houtsoorten in lichte tinten. Wat decoratie betreft houdt Ramón Esteve het bij minimaal. Het uitzicht komt op de eerste plaats en dat is hier overal ronduit prachtig. Het is hét sterke punt van de binnenhuisinrichting. De architect heeft alles geweerd wat zou wedijveren met de schitterende omgeving. De blanke natuurlijke materialen benadrukken integendeel de schoonheid ervan. Hun elegantie halen ze uit eenvoud en ze zetten in op evenwicht en douceur de vivre, in plaats van op controverse. Vanwaar die keuze? Vanwege het tijdloze van de minimalistische stijl. Een plek die aan de categorieën ontsnapt voelt ook de tand des tijds niet.
Zoals hierboven al vermeld is het huis georganiseerd rond een patio, tussen schaduw en licht. Die binnenplaats heeft drie functies: de toegang vergemakkelijken, een harmonieuze verdeling van de ruimte mogelijk maken en ze visueel laten communiceren. De patio bevindt zich rond een waterbassin dat tegelijk de binnenmuren als de hemel weerspiegelt en zo het geheel mee zijn grootsheid geeft. We zouden echt niet weten hoe de architect nog beter had kunnen inspelen op het symmetrische ritme en de resolute geometrie van het hier gehanteerde neomodernisme. De aanpak is al bij al vrij ‘kubistisch’ in de mate dat de architectuur een beroep doet op onderling onafhankelijke elementen die elkaar overlappen. De monumentale Casa La Cañada contrasteert heel aardig met de privacy en intimiteit van haar bewoners.
